Natchniony wypowiedzią Dema (coś w stylu: ludzie przychodzą i pytają co to za wielka książka. A ty mówisz: gówno a nie książka, planszówka. I ludzie się dziwią) postanowiłem zakupić sobie jakąś wielkopudełkową grę, co by mi ładnie na półce wyglądała (i przy okazji żeby pograć się dało). Mój wybór padł na karciankę Thunderstone właśnie, a to ze względu na bliski mi klimat: jestem knajtem, wale z aksa (i przeczesuje lochy przy okazji). Gra kosztuje chyba 129 zł na rebelu, ale udało mi się dostać nówkę na allegro za 70 zł (likwidacja księgarni wysyłkowej, wszystko z dużym rabatem).
Pierwsze wrażenie: dużo. dużo zasad, dużo typów kart, wreszcie dużo samych kart. Ogarnięcie instrukcji zajęło mi ładnych parę godzin, jednak jak się okazało po pierwszej partii, nie taki diabeł straszny. Reguły spisano na (chyba) 24 stronach dość chaotycznie i "niepokolei", ale wytłumaczenie ich komuś kto gra pierwszy raz trwa dwie-trzy minuty.
Kart mamy 530 (wow. just... wow.). Podzielone są na kilka typów: karty bohaterów, potworów, karty wioski (te z kolei dzielimy na wieśniaków, zaklęcia, uzbrojenie, przedmioty, pożywienie, etc, itd, rpg, zsrr), podstawowe, chorób, doświadczenia i tzw. losówki.
Krótko o samych kartach: grafiki naprawdę robią wrażenie. Są przyjemne dla oka i niezwykle klimatyczne. Początkowo niezbyt podobał mi się fakt, że każdy z dwudziestu krasnoludów wygląda tak samo, z czasem jednak stwierdziłem, że bardzo ułatwia to rozgrywkę i pozwala już na pierwszy rzut oka ocenić słabe i mocne strony naszej talii. Poza tym, talia potworów liczy sobie 80 kart, a kolejne poczwary powtarzają się dwa, góra trzy razy, więc na różnorodność nie ma co narzekać.
Karty są niestety dość cienkie, musiałem więc kopsnąć się po kolejne 3 dychy i zakupić koszulki. Dzięki nim karciuszki się nie poniszczą, i sprawiają wrażenie nieco grubszych (przyjemnie leżą w dłoni). Jedynym minusem tego rozwiązania jest to, że talie stają się nieco śliskie. zdarzyło mi się kiedyś nieodpowiednio chwycić gruby plik kart, które rozprysnęły się po pokoju niczym keczup tryskający ze zbyt napakowanego cheeseburgera. Ale to chyba jedyny minus. btw. nie potrzebuje ktoś paczuszki 60 koszulek na karty? ;)
Teoretycznie rozgrywka trwa 45 minut do godziny, choć nigdy nie udało mi się w tym przedziale zmieścić, ba! Zdarzyło się, że grałem z młodszym bratem, a obecne rozłożenie kart nie pozwalało na radosną sieczkę potworów. Wliczając długie rozkminy, planowanie strategii i obiad po drodze, rozgrywka trwała prawie trzy godziny. Nie świadczy to bynajmniej o niskiej dynamice gry, ale o wielości możliwych wariantów. Ale o tym za chwilę.
Zasady są proste: Na początku przy pomocy kart - losówek, losujemy karty, które będą brały udział w partii, a zatem: cztery frakcje bohaterów, trzy gatunki potworów i osiem grup wspomagaczy. Dzięki systemowi losowania, każda rozgrywka wygląda inaczej. Raz trafią się potwory lubujące się w magii, innym razem takie, które lubią zjadać bohaterów. Na magiczne poczwary przydają się magowie, ale cóż począć, kiedy akurat wśród bohaterów mamy tylko wymiataczy i snajperów? trzeba zainwestować w czary i przedmioty "umagiczniające" ich zdolności. Potwory lubią otaczać się ciemnością, a jak na złość w talii nie ma niczego co świeci? No nic, trzeba pakować w magów, którzy trochę rozjaśnią mroki lochów. I tak dalej, i weź nalej.
Kiedy już ustalimy nasz arsenał, czas zasiąść do gry. Gracze w kolejnych turach odwiedzają wioskę by koksać bohaterów, kupować support, broń i inne pierdoły, wbijają do lochów, by nabić cenne pd-ki i za nie koksić bohaterów, lub udają się na spoczynek, by wyleczyć choroby, tudzież pozbyć się niechcianych kart z talii. Wszystko opiera się o prostą regułę: pociągnij sześć kart, wykorzystaj efekty, zbierz profity (lub bęcki) i odrzuć to co masz w ręce na kupkę obok. Potem znowu pociągnij... I tak w kółko. W momencie, kiedy skończą nam się karty w talii, chwytamy wszystkie odrzucone, tasujemy i zaczynamy od nowa. W ten sposób, za każdym "objazdem" całej talii nasi bohaterowie są silniejsi, mamy więcej ekwipunku i przydatnych bajerów, a mniej słabych i wkurzających kart, które tylko zabierają miejsce w ręce.
Ważnym elementem gry jest losowość. Nigdy do końca nie wiemy, co wpadnie nam w ręce. Może do ręki wpadnie nam cała grupa krasnoludów, ale co z tego, skoro wszystkie bronie pozostają na dnie talii, a bez nich karzełki są tylko karzełkami? Dzięki odpowiednim zagraniom możemy oczywiście mocno pokierować rozgrywką, ale i tak zawsze trzeba kombinować naprzód: Wśród potworów pojawił się cholernie trudny do pokonania smok, a żeby go ubić musiałbym ulepszyć sobie paru wojowników. W związku z tym w tej turze kupuję dwóch nauczycieli, w następnej paru ochotników, czekam aż przelecę przez wszystkie karty i... jest! trzymam w ręce dwóch nauczycieli, dwóch ochotników i dwóch wojowników. Dzięki odpowiedniemu skillowi nauczycieli wymieniam ochotników na pd-ki, samych nauczycieli sprzedaję na parę sztuk złota, za zarobioną kasę kupuję porządną halabardę, a za expa podbijam level bohaterów. Drżyj, smoku, nadchodzę!
Fajnym rozwiązaniem jest włączanie pokonanych potworów do swojej talii. Dzięki trofeom możemy kupić we wsi droższe rzeczy (patrzcie, zabiłem smoka, oddajcie mi swoje pieniądze), lub uzyskać małe wsparcie podczas walki (sztylet mi wypadł, pochodni nie miałem, to bach poczwarę! nogą trolla ją przez łeb).
Gra toczy się, dopóki wśród potworów nie pojawi się tytułowy kamień gromu. Gracz który spowoduje, że ów kamyczek znajdzie się w pierwszym szeregu bestii zgarnia go i kończy rozgrywkę. Wtedy następuje podliczenie punktów zwycięstwa (zdobywamy je pokonując potwory i utrzymując wysokopoziomowych bohaterów). Ten kto ma najwięcej - wygrywa.
A potem jest sprzątanie
bywa, że trwa to dosyć długo, bo podczas rozgrywki wykorzystuje sie koło 200 - 300 kart, a potem trzeba je posegregować. Przy utrzymaniu porządku w pudełku bardzo przydatne są separatory - nieco szersze, pozbawione grafik karty. Dzięki nim zamiast męczyć się przebieraniem kart i dzieleniem ich na grupy, jednym szybki ruchem możemy oddzielić jedna grupę bohaterów od drugiej.
Jedynym minusem jaki dotychczas odnotowałem, jest bardzo mały nacisk na współzawodnictwo. Gracz zajmuje się praktycznie tylko własną talią, nie ma zbyt wielu możliwości, by podrzucić koledze świnię. Można niby inwestować w złodziei, ale ci mają niewielką przydatność bojową, a jakieś poważniejsze szkody mogą wyrządzić tylko w większych grupach. W gruncie rzeczy, jedynym naprawdę skutecznym sposobem na wkurzanie współgraczy jest wykupywanie co lepszych kart i sprzątanie im najlepszych potworków sprzed nosa.
Nie zmienia to jednak faktu, że w kamień gromu gra się naprawdę świetnie. Obserwowanie, jak nasza ekipa partaczy zmienia się w drożynę herosów przynosi sporo frajdy, a mnogość kombinacji sprawia, że każda gra to tak na prawdę coś zupełnie innego.
