Miałem ostatnio okazję zagrać w planszówkę nawiązującą do serii książek dla dzieci "Mikołajek". Nie spodziewałem się zbyt pasjonującej rozgrywki (wszak odbiorcą również powinny być dzieci). Nie doceniłem jednak tytułu i muszę przyznać, że planszówkowy Mikołajek od pierwszego momentu podbił moje serce.

Ale o co chodzi? W "Wielką bójkę" gramy ekipą do sześciu osób, a im nas więcej tym weselej. Każdy z graczy dostaje swój fragment planszy - jest ona zupełnie umowna i stanowi raczej element dekoracyjny i zwiększający czytelność. Każdy z graczy dostaje też do ręki pięć kart. Mogą być to karty zabawek, kumpli lub zagrań specjalnych. W każdej turze gracz może położyć na swoim polu planszy kartę zabawki, którą chce wymienić na kulki (zebranie 10 kulek gwarantuje zwycięstwo). Jednak zanim będzie mógł wymienić zabawkę na kulki, musi minąć przynajmniej jedna tura i tu zaczyna się zabawa - bo łasi na darmowe kulki współgracze mają do dyspozycji cały arsenał świńskich zagrywek. Można na przykład buchnąć zabawkę z czyjegoś pola za pomocą specjalnej karty. Można ją też zepsuć, czy zmusić właściciela do "podzielenia się", w efekcie czego wszyscy dostają po jednej kulce. Można w końcu zagrać kartę "kumpla", by zdobyć pożądaną zabawkę w chwalebnej bójce. Bójki rozstrzyga się grając w klasyczną Wojnę, tzn. karta kumpla o najwyższej wartości wygrywa, co daje całą masę nowych możliwości, bo możemy prowokować innych graczy do obrony blefując i zagrywając karty kumpli o bardzo niskiej wartości.

Z rzadka zdarza się, by ktoś wystawił swoją kartę zabawki, a w następnej turze spokojnie ją spieniężył. Sytuacja zmienia się z każdą chwilą, co z jednej strony nie pozwala na wdrażanie długofalowych strategii, z drugiej zaś nadaje grze doskonałej atmosfery absurdu i wywołuje regularne salwy śmiechu. Mechanika oparta na ciągłej interakcji z innymi graczami robi z "Mikołajka" potencjalnego niszczyciela przyjaźni na miarę Monopoly, dlatego nie mogę nie polecić jej każdemu, kto lubi zagrać w większym gronie.

_________________
"Soylent Green is other people."

Oja, książki o Mikolajku to bylo mistrzostwo. Czy gra mechaniką jakoś nawiazuje do ksiazek (jak Ankh Morpork ktore robi to doskonale) czy Mikolajek to tylko taka "nakladka" na randomowe zasady?

Cóż, fabularnie wszystko się zgadza, wartość "bojowa" kart kumpli odpowiada waleczności dzieciaków z książek, karty specjalne przedstawiają głównie postaci dorosłych i zasadami w jakiś sposób nawiązują do ich charakterów, a sama mechanika... z tego co pamiętam w książkach każda historia prędzej czy później kończyła się tym, że cała klasa się tłukła, więc jak najbardziej wszystko się składa.

_________________
"Soylent Green is other people."

zanim doszło do sesji, graliśmy wczoraj w Mikołajka. świetna sprawa, sytuacja na stole faktycznie zmienia się niezwykle dynamicznie, a gracz musi błyskawicznie myśleć, żeby obrać właściwą strategię do rozgrywających się na stole wydarzeń. jak Tobie ukradną zabawkę, to jeszcze pół biedy, ale kiedy nagle tracisz wszystkie karty z ręki, a w zamian dostajesz mierne zasoby innego gracza, to musisz naprawdę ostro kombinować. bardzo mi się podobało. chętnie wezmę udział w kolejnych partiach.

_________________
Przygoda i Rozrywka? Co za kapitalny pomysł! Musimy sprawić, by ta rzecz nie stała się zbyt cholernie popularna, albowiem cała hołota także będzie chciała w to grać! - JKW Książę Walii